kenapa?!

Kenapa?! Kenapa?! Kenapa?!

Kenapa saya tak boleh meluahkan ketidakpuasan hati saya di blog SAYA sendiri terhadap kawan-kawan saya?

Kenapa saya mesti mengikut telunjuk mereka yang merosakkan perasaan saya, mempunahkan jiwa dan raga saya, menghancurkan hati saya?

Kenapa boleh jadi sampai macam ni?

Kenapa saya tak boleh nak mewujudkan perasaan kasih kepada kawan-kawan saya walau secebis cuma?

Saya benci awak semua. Lebih baik kalau awak semua tak muncul dalam hidup saya, kalau kehadiran awak semua cuma untuk mencalit parut di hati saya.

'Uhibbuki fillah'. Suka untuk saya mengatakan yang saya merasa jelek untuk mendengar kata-kata itu meluncur laju di bibir kalian. Alangkah bagus kalau ianya lahir dari hati, bukan dari bibir yang bisa berdusta. Kata-kata cuma mainan bibir. Sedangkan yang terperosok di sudut hati, siapa yang tahu?

Cepatlah waktu berlalu. Saya tak tahan dengan semua ni. Saya tak mahu menatap wajah-wajah tersebut lagi. Biarlah orang kata saya pengecut kerana melarikan diri, saya tak kisah. Yang penting, perasaan saya tenang. Hati saya bahagia. Hidup saya penuh warna-warna. Dan saya tak perlu untuk berlakon lagi, seolah-olah saya begitu sayangkan mereka, sedangkan di hati saya, tiada lagi kasih sayang untuk mereka. Cukuplah dengan luka yang dipalit selama ini.

Awak... saya rindukan awak. Saya rindukan kata-kata semangat awak. Hanya awak yang memahami. Bila saya rasa buntu sangat, saya baca balik email-email awak pada saya. Saya rasa seolah-olah awak berada di sisi saya. Mendengar luahan hati saya. Terima kasih, awak. Terima kasih kerana sudi menjadi kawan saya, tatkala saya dibuang oleh kawan-kawan saya sendiri. Berikan saya kata-kata semangat untuk terus mengharungi hidup.

Nad... terima kasih sudi menjadi kakak saya. Saya sayang awak.